Tijdens het ontwerpen van constructies moet een stabiliteitsingenieur verschillende onzekerheden en onnauwkeurigheden in rekening brengen. De oorzaak van deze aspecten kunnen we terugvinden in de eigenschappen van de gebruikte materialen, mogelijke onnauwkeurigheden bij de uitvoering en de aangenomen belastingen. Hierdoor is het noodzakelijk om bijkomende veiligheden in te bouwen binnen de berekeningsmethoden. De veiligheidscoëfficiënten – die zowel van toepassing zijn op de belastingen als op de materiaaleigenschappen – staan gedefinieerd in de Europese norm of Eurocode en nationale bijlagen.
De stabiliteitsingenieur voert vervolgens de uiteindelijke berekeningen uit door gebruik te maken van de methode van grenstoestanden. Een grenstoestand is een toestand waarbij de constructie of een deel ervan ongeschikt of onveilig wordt voor normaal gebruik. Deze methode om de marge te kennen tussen de berekende toestand en de uiteindelijke grenstoestand. Binnen deze methodiek onderscheiden we twee toestanden, namelijk de uiterste grenstoestand of UGT en de gebruiksgrenstoestand of GGT.
Binnen de uiterste grenstoestand focust de stabiliteitsingenieur zich op de sterkte van de constructie zodat het globale evenwicht blijft bestaan en de constructie niet zal bezwijken. Wanneer we kijken naar de gebruiksgrenstoestand, beoordelen we het algemene gebruik van de constructie onder dienstlast. Dit betekent concreet dat we de optredende vervormingen en scheuren in betonnen elementen controleren.
Kort samengevat kunnen we stellen dat we in de UGT de globale veiligheid controleren, terwijl het ontwerp in GGT een comfortabel gebruik van de constructie garandeert.